Ο Βόφγκανγκ Σόιμπλε και η Ελλάδα

Ο Βόφγκανγκ Σόιμπλε και η Ελλάδα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Δεν επιβάλαμε εμείς το πρόγραμμα στην Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση το ζήτησε».

Αυτή τη δήλωση έκανε ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που διεκδικεί όλο και πιο άξια, τον τίτλο του «δολοφόνου της Ευρώπης». Για εκπρόσωπος ενός λαού που φημίζεται, αν μη τι άλλο, για την ευθύτητά του, ο κ. Σόιμπλε έχει αξιοσημείωτες επιδόσεις στην υποκρισία. Αλλά και στον παραλογισμό. Ακόμα κι αν υποθέσουμε προς στιγμήν ότι οι ‘Ελληνες επέβαλλαν το πρόγραμμα στους Γερμανούς και όχι οι Γερμανοί  στους ‘Ελληνες, γιατί η γερμανική κυβέρνηση συμφώνησε, συνυπέγραψε, χρηματοδότησε και επιμένει στη συνέχιση ενός προγράμματος που αποδεδειγμένα κατέστρεψε ήδη μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης; Γιατί ο κ. Σόιμπλε επιμένει ότι η Ελλάδα πρέπει «να τηρήσει τα συμφωνηθέντα»; Δεν γνωρίζει σε μια χώρα με την παράδοση της Γερμανίας στο δίκαιο ότι οι συμφωνίες που «ζήτησε η ελληνική κυβέρνηση να υπογραφούν», παραβιάζουν μαζικά το ελληνικό σύνταγμα, το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο;

‘Ένα σχέδιο καταστροφής της Ελλάδας

‘Όχι εμείς, ο διευθυντής της σημαντικότερης γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Χάντελσμπλατ Γκαμπόρ Στάινγκαρτ συνέκρινε, σε μια συνέντευξη προς τον γράφοντα («Κόσμος του Επενδυτή», 29.6.2011), το εφαρμοζόμενο ελληνικό πρόγραμμα «διάσωσης» με το «σχέδιο Μοργκεντάου», το αμερικανικό μεταπολεμικό σχέδιο που προέβλεπε την καταστροφή της γερμανικής βιομηχανίας και την επιστροφή της Γερμανίας στην προβιομηχανική εποχή. Οι Αμερικανοί, φοβούμενοι ότι θα χάσουν τη Γερμανία, το αντικατέστησαν τελικά με το σχέδιο Μάρσαλ.

Ακόμα και ο Χέρμαν Γκέρινγκ, στο γραφείο του οποίου στο Βερολίνο κάθεται, αν δεν κάνω λάθος, ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, δεν έλεγε ότι στέλνει ανθρωπιστική βοήθεια στην Ελλάδα με τα αεροπλάνα της Λουφτβάφε!  Είναι μια αξιοσημείωτη διαφορά αυτή μεταξύ του προχτές και του τώρα, όπως πρώτος επεσήμανε ο Γκύντερ Γκρας, στο ποίημά του για την Ευρώπη, θυμίζοντας ότι οι στρατιώτες του Χίτλερ είχαν τον Χάινε στα σακίδιά τους. Πολύ θάθελα να ξέρω τι διαβάζει το βράδυ ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Αν ακόμα διαβάζει.

‘Ισως και να το κάνει. Φίλοι που τον γνωρίζουν, μου λένε ότι έχει μια πολύ καλή γνώση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Δεν έχει παρά να ανατρέξει εκεί για να μάθει τις πιθανές συνέπειες της πολιτικής του. Η Αρχαία Αθήνα καταστράφηκε όταν άρχισε να μεταχειρίζεται ως δούλους τους συμμάχους που την βοήθησαν να πολεμήσει τους Πέρσες και τους Σπαρτιάτες. ‘Αρπαξε και μετέφερε στην Ακρόπολη όλο το χρυσάφι της Αθηναϊκής Συμμαχίας που το κρατούσαν μέχρι τότε στη Δήλο. Δεν έγινε πιο πλούσια έτσι. Τις βάσεις της καταστροφής της θεμελίωσε!

Θα μπορούσε ο κ. Σόιμπλε να ρωτήσει τους Αμερικανούς που, τουλάχιστον αυτοί ξέρουν ότι πρέπει να δίνεις και κάτι στους  υποτελείς για να διατηρείς την ηγεμονία σου. Αλλά ένας τραπεζίτης συνήθως δεν μπορεί να δώσει τίποτα. Βρίσκω πολύ αστείο να κατηγορούν τους τραπεζίτες για «απληστία». Αυτοί είναι η δουλειά τους, και χωρίς τέτοιο χαρακτήρα δεν μπορούν να την κάνουν! Η κυβέρνηση του Βερολίνου βάζει τους ‘Ελληνες ενώπιον όχι του διλήμματος «καταστροφή ή υποταγή», αλλά της προοπτικής «καταστροφή και υποταγή». Είναι δυνατόν να ελπίζει ότι θα τα καταφέρει να περάσει χωρίς συνέπειες την πολιτική της; (Δεν συζητάμε εδώ την πολιτική του SPD, που, σε όλες τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, η ηγεσία του δεν μπορεί να ξεφύγει από τα ρεφλέξ του Αυγούστου 1914 και της εποχής που θυσίαζε στην παροιμιώδη γερμανική «τάξη» τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λήμπκνεχτ!).

Το γεγονός ότι το ισχυρότερο έθνος της Ευρώπης (της Ρωσίας εξαιρουμένης) έχει τέτοια ηγεσία, ενώ το άλλο μεγάλο έθνος, οι Γάλλοι, μοιάζουν να μην έχουν καθόλου, δεν προιωνίζεται τίποτα καλό για την ήπειρο!

Προ μηνών, ο ατλαντιστής κ. Σόιμπλε γενίκευσε τον «οικονομισμό» που διακρίνει την πολιτική σκέψη του μιλώντας στους «Αμερικανούς φίλους» στην Ουάσιγκτων. Με την οικονομική μας δύναμη θα νικήσουμε τη Ρωσία, ανήγγειλε στους ακροατές του. Είναι αλήθεια ότι η οικονομική ισχύς μπορεί, μερικές φορές, να είναι ισχυρότερη από τη στρατιωτική. Αλλά η αντίληψη ότι θα νικήσουμε τη Ρωσία στο φως της ιστορικής εμπειρίας του Ναπολέοντα, του Χίτλερ και της Ρωσικής Επανάστασης απλώς στερείται σοβαρότητας.  Αλλά δεν χρειάζεται ο κ. Σόιμπλε να μελετήσει τη ρωσική ιστορία. Θα μπορούσε να μάθει και από τη γερμανική, ότι κανένας λαός δεν κάθησε επ’ άπειρον να δέχεται αδιαμαρτύρητα τους κανόνες ενός κόσμου που έχει φτιαχτεί εναντίον του!

Ακόμα χειρότερα. Προερχόμενη από πολιτικούς με επιρροή με τέτοια άποψη δεν είναι μόνο αντιστόρητη. Στερώντας το πολιτικό προσωπικό της Δύσης από την ικανότητα εκτίμησης των κινδύνων, αυξάνει τον πολύ πραγματικό κίνδυνο ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου.

Τι «ξεχνάει» ο Βόφγκανγκ Σόιμπλε

Ασφαλώς η γερμανική κυβέρνηση δεν «επέβαλε» το πρόγραμμα στην Ελλάδα, όπως και ο Πόντιος Πιλάτος δεν πήρε την απόφαση να σταυρώσει τον Χριστό. Αλλά υπάρχουν δύο «λεπτομέρειες» που ξεχνάει να πει στους συμπατριώτες του ο κ. Σόιμπλε. Η πρώτη είναι ότι την Ελλάδα κυβερνούσαν δύο κόμματα που, όπως απεδείχθη, δωροδοκούνταν μαζικά από την γερμανική εταιρεία Ζήμενς και επομένως ήταν άμεσα εκβιάσιμα από όσους μπορούσαν να αποδείξουν τη δωροδοκία. Οι κύριοι υπεύθυνοι των δωροδοκιών αυτών, που χωρίς να είναι οι μόνες, έπαιξαν κεντρικό, σημαντικό ρόλο στην ποδηγέτηση της πολιτικής της Αθήνας και συνέβαλαν σημαντικά στη δημιουργία πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, έχουν βρει τώρα άσυλο στη Γερμανία, ο τύπος της οποίας κατηγορεί τους ‘Ελληνες για διαφθορά!  ‘Ενας τρίτος, που γνώριζε την αλήθεια για τις δωροδοκίες, αποφάσισε να φύγει αυτοκτονώντας με πολύ βολικό τρόπο για όσους ακόμα την αναζητούν. Η «έκρηξη» άλλωστε της διαφθοράς συνέπεσε με την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον κ. Σημίτη, τον στενότερα συνδεόμενο με τη Γερμανία μεταπολεμικό πρωθυπουργό της Ελλάδας!

Η δεύτερη και ακόμα πιο σημαντική «λεπτομέρεια» που ξεχνάει ο πρώην τραπεζίτης και νυν πολιτικός να αποκαλύψει στους συμπατριώτες του, είναι η συμμαχία που συνήψε με τους εκπροσώπους της Goldman Sachs και άλλων «ευαγών ιδρυμάτων», για να επιτεθούν κατάλληλα οι «αγορές» στην Ελλάδα, δημιουργώντας την ανάγκη προσφυγής στο προαποφασισμένο «πρόγραμμα διάσωσης». Η τερατώδης, όπως απεδείχθη,  συμφωνία του Μάαστριχτ δεν είχε κανένα μηχανισμό επιβολής της. Μέσω της συμμαχίας με τις «αγορές» βρέθηκε αυτός ο μηχανισμός. Θάπρεπε όμως να είναι γνωστό, ιδιαίτερα στους Γερμανούς, το τίμημα της συμμαχίας του Φάουστ με τον Διάβολο.

Οι απρόσωπες, αλλά πολύ γνωστές «αγορές», δεν θα τολμούσαν να διακινδυνεύσουν τα λεφτά τους επιτιθέμενες σε μια χώρα της ΕΕ το 2009-10, αν δεν ήξεραν ότι το Βερολίνο θα τις αφήσει ανενόχλητες. Η εκτίμηση άλλωστε που έχουν στη Γερμανία για τη συγκεκριμένη Τράπεζα αποδεικνύεται με χιλιάδες τρόπους. Μήπως τον βετεράνο της, τον Μάριο Ντράγκι δεν τοποθέτησαν επικεφαλής της «Ευρωπαϊκής» Κεντρικής Τράπεζας, στη θέση μη εκλεγμένου οικονομικού υπερπρωθυπουργού της Ευρώπης, με τη δικαιοδοσία παρακαλώ να εκβιάζει και να καταστρέφει όποιο μέλος της ΕΕ δεν «υπακούει» στους «κανόνες του παιχνιδιού»;

Δεν θα θυμίσουμε εδώ τη γερμανική ιστορία, αλλά υπάρχει μια βαθιά ειρωνία, όπως σε όλες τις μεγάλες ιστορικές τραγωδίες, στον τρόπο που συναλλάσσεται ο πιο «εθνικιστής» από τους συντηρητικούς Γερμανούς του κατεστημένου με τους εκπροσώπους της συγκεκριμένης τράπεζας.  Μια άλλη βαθειά ειρωνία είναι πως μια καταστροφική και αυτοκαταστροφική πολιτική, που μερικοί αποδίδουν στα κατάλοιπα του Ρομαντισμού, κρύβεται, στη χώρα του Χέγγελ και του Μαρξ, πίσω από την υποτιθέμενη δύναμη της Λογικής!

Πιθανώς ο κ. Σόιμπλε πιστεύει ότι τέτοιες συμμαχίες τον βοηθάνε να «πειθαρχήσει» τους «απείθαρχους» ‘Ελληνες, που συμβολίζουν στα μάτια του τον αντίποδα των γερμανικών «αρετών». Φοβούμαι όμως εκτιμά λάθος τις συνέπειες των πράξεών του. Δεν φτάνει η γερμανική οικονομική δύναμη, ούτε η πολιτική δύναμη των τραπεζιτών φίλων του που ελέγχουν την πολιτική ελίτ της Ευρώπης για να υποτάξουν όλη την ήπειρο. Φτάνει όμως δυστυχώς για να την εμπλέξουν σε μια σειρά επώδυνων συγκρούσεων, που θα εξασθενήσουν αποφασιστικά το διεθνές κύρος της και την ακτινοβολία της.

Αυτό που στο τέλος θα πετύχουν οι Σόιμπλε και Μέρκελ μετά βεβαιότητος, όπως πολιτεύονται, είναι να καταστρέψουν το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο που κέρδισε σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο η Γερμανία, με το μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα της, τη σκληρή δουλειά των εργαζομένων της, περιλαμβανομένων των μεταναστών από τη Νότιο Ευρώπη, με την αφοσίωσή της στο ευρωπαΪκό ενοποιητικό σχέδιο. Δυστυχώς όμως η Ιστορία έχει πολλές φορές μια απελπιστική τάση να επαναλαμβάνεται στην ουσία της, αν και με διαφορετική μορφή, και στη Γερμανία και στην Ελλάδα και παντού.

Μια αθέλητη ομολογία

Η ανάγκη που αισθάνθηκε ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών να δικαιολογηθεί, εκφράζοντας μάλιστα την προφανώς παράλογη ιδέα ότι οι ‘Ελληνες ευθύνονται για το πρόγραμμα που ο ίδιος τους επέβαλλε, με τη βοήθεια των «αγορών» και του ΔΝΤ, αποκαλύπτει και το πόσο γυμνοί είναι οι σημερινοί Ευρωπαίοι πολιτικοί, όταν έρχονται αντιμέτωποι με την πολιτική. Είναι «πολιτικοί του σωλήνα», δεν έχουν βγει από σοβαρές πολιτικές μάχες με αξιόλογους αντιπάλους, αλλά κυρίως μας προέκυψαν ως αποτέλεσμα των διαφόρων μεθοδεύσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου με σκοπό τον έλεγχο των πολιτικών ελίτ της ηπείρου. Είναι περισσότερο υπάλληλοι και λιγότερο πολιτικοί. Επιπλέον το πρόγραμμά τους δεν είναι ανακοινώσιμο. Αν πουν πραγματικά τι θέλουν να κάνουν, τι θέλουν δηλαδή οι τραπεζίτες που τους έβαλαν εκεί που είναι,  θα ξεσηκωθούν και οι πέτρες στην Ευρώπη εναντίον τους!

Οι σημερινοί πολιτικοί της Ευρώπης είναι το αποτέλεσμα μιας πολύ ειδικής ιστορικής περιόδου, που ξεκίνησε με την κατάρρευση της ευρωπαϊκής αριστεράς, τη προσχώρησή της στο κατεστημένο, αλλά και, πολύ περισσότερο, της ΕΣΣΔ. Είναι επίσης το αποτέλεσμα δεκαετιών πολύ επιτυχούς «φιλτραρίσματος» της ευρωπαϊκής πολιτικής και  «εισοδισμού» στις πολιτικές ελίτ από το χρηματιστικό κεφάλαιο και από τους πιο εξτρεμιστές εκπροσώπους του βαθέος αμερικανικού κράτους, οργανωμένους όλους αυτούς γύρω από τον πυρήνα των «νεοφιλελεύθερων» και των «νεοσυντηρητικών».

Είδατε το φοβισμένο βλέμμα τους στην τηλεόραση, όταν ο Τσίπρας ανήγγειλε το δημοψήφισμα; Προσέξατε τη διακύμανση των εκφράσεων του προσώπου τους, σε ευθεία συνάρτηση με τη διακύμανση της αποφασιστικότητας του Έλληνα Πρωθυπουργού; Δεν έχουν απαντήσεις εφόσον η Ελλάδα θέσει ευθέως και με αποφασιστικό, ικανοποιητικό και έξυπνο τρόπο το ελληνικό πρόβλημα.

Στο σημείο που έχει φτάσει η κατάσταση, η έκβαση θα κριθεί από την αποφασιστικότητα της χώρας και της ηγεσίας της να μη λυγίσει το διάστημα που θα διατηρηθεί το μπρα ντε φερ με τους Πιστωτές, μια ηγεσία που να εγκαταλείψει τη μεταπολιτευτική «συνήθεια» της δημαγωγίας και να λέει στον λαό της όλη την αλήθεια, η αναζήτηση συμμάχων και στηριγμάτων σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, μια έξυπνη διεθνής πολιτική αντεπίθεση, μια πολύ μεγάλη σοβαρότητα στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων. Με αυτούς τους όρους, με σχέδια και Α’, και Β’ και Γ’ και κυρίως με την αποφασιστικότητα της εφαρμογής τους, η Ελλάδα μπορεί να νικήσει, ή τουλάχιστο να παλέψει κατά τρόπο που να δημιουργήσει τους όρους ενός υποφερτού συμβιβασμού.

Για να μην πεθάνουμε ως λαός, είμαστε τώρα υποχρεωμένοι να αγωνιστούμε για την ύπαρξή μας, αφήνοντας πίσω μας τις αυταπάτες, αποχαιρετώντας με αξιοπρέπεια την «Αλεξάνδρεια που χάθηκε». Δεν έχουμε άλλη λύση!

Αθήνα, 3 Ιουλίου 2015

Konstantakopoulos.blogspot.com